Και σίγουρα δεν είναι τόσες όταν μιλάμε για μια ανατομική φωτογραφία όπως είναι μια ακτινογραφία ή μαγνητική τομογραφία!
Δυστυχώς ζούμε σε μια εποχή που οι φωτογραφίες είναι το παν πλέον αλλά επίσης είναι αποπροσανατολιστικές.
Πιο συγκεκριμένα θα μιλήσω για τον πόνο στην μέση και τις «φωτοραφίες» αυτής !
Όταν πονάει η μέση πάνω από λίγες εβδομάδες τι κάνουμε ( πέρα από το να μας τραβήξουν τα «πάκια», βεντούζες, τάμα στο Άγιο Οσφυάλγιο κτλπ) συνήθως κλείνουμε ένα ραντεβού σε έναν κλινικό που θα μας δει. Κατά τη διάρκεια ενός ραντεβού πολλοί κλινικοί θα αφιερώσουν πολύ λίγο χρόνο στον ασθενή. Θα πουν να κάνετε μια ακτινογραφία!
Συχνά φεύγετε χωρίς καμία διάγνωση ή με ένα πολύ συγκεκριμένο συμπέρασμα στο οποίο κατέληξε ο γιατρός απλά κοιτάζοντας την μαγνητική ή αξονική τομογραφία του ασθενούς. Συνήθως θα πουν ότι έχετε κάποια δισκοκοίλη ! Αυτό συμβαίνει πάρα πολύ συχνά όπου οι κλινικοί διαγνώσκουν τον πόνο στην μέση μέσα από μια πολύ ακριβή «φωτογραφία» ! Δεν θα μιλήσω στο ότι θα πρέπει να έχουμε τρείς διαγνωτικές εικόνες ,μια σε καθιστή, μια όρθια και μια σε ύπτια θέση αν θέλουμε να έχουμε πλήρη “εικόνα”.
Κατά τη γνώμη μου αυτή είναι μια εξαρχής αποτυχημένη εξέταση. Το να επιχειρεί κανείς να εντοπίσει την αιτία του πόνου ενός πάσχοντος ρίχνοντας απλά μια ματιά στην εικόνα της τομογραφίας του, είναι σαν να προσπαθούμε να εξηγήσουμε γιατί δεν παίρνει μπρος ο κινητήρας ενός αυτοκινήτου κοιτάζοντας απλά τη φωτογραφία του αυτοκινήτου χωρίς να έχουμε καμιά άλλη πληροφορία. Ακόμα και όταν φτάσουμε σε κάποια διάγνωση, όπως για παράδειγμα ότι πρόκειται για περίπτωση ισχιαλγίας ή δισκοπάθειας, αυτό το συμπέρασμα από μόνο του δεν θα βοηθήσει τον ασθενή να βρει τον δρόμο προς τη θεραπεία του.
Είναι από τα πιο σημαντικά πράγματα που θα πρέπει να μάθετε πως αντί να εστιάζουμε στην ονομασία της πάθησής μας θα πρέπει να στρέφουμε την προσοχή μας στην εξεύρεση της αιτίας που προκαλεί τα συμπτώματα και να τα αντιμετωπίζουμε στοχευμένα ως το μέσο που θα μας οδηγήσει στην αποκατάσταση.
Αντί να εστιάζει σ’ αυτή τη φιλοσοφία, η ιατρική κοινότητα συνεχίζει να επικεντρώνει τις προσπάθειές της σε συστάσεις για χειρουργικές επεμβάσεις ως μια γρήγορη λύση «ξεμπερδέματος» όπως και στην ανακούφιση του πόνου μέσω της μορφής χαπιών, προσπαθώντας έτσι να κρύψει το πρόβλημα κάτω από το χαλί για να το πω απλά. Αντί λοιπόν της διάγνωσης μιας επαρκούς και ακριβούς αιτίας του πόνου, αυτό που συμβαίνει είναι η επικράτηση μύθων και αναληθειών.
Θα πεί κάποιος δηλαδή οι ακτίνες δεν έχουν καμία χρησιμότητα; Και γενικά το κάνουμε αυτό σαν άνθρωποι να είμαστε των άκρων ! Φυσικά και έχουν καθότι είναι ακόμα ένα εργαλείο για να φτάσουμε όσο μπορούμε σε μια καλή διάγνωση.
Οπότε, η σωστή προσέγγιση είναι να υπάρξει ένα σωστό ιστορικό.Η λήψη ιστορικού είναι μια από τις πιο σημαντικές δεξιότητες Είναι ο βασικός λίθος για την κλινική διάγνωση και τη σχέση γιατρού-ασθενούς. Το «ιατρικό ιστορικό» είναι μια δομημένη αξιολόγηση που πραγματοποιείται για να δημιουργήσει μια ολοκληρωμένη εικόνα της υγείας και των προβλημάτων υγείας ενός ασθενούς. Eπειτα, εφόσον το ιστορικό μας επιτρέπει, να συνεχίσουμε στο νευρολογικό και μυοσκελετικό έλεγχο και να κλείσουμε με το διαγνωστικό υλικό που θα ολοκληρώσει τη διαφορική διάγνωση. Θα κλείσω με μια άποψη του Δρ. Μαγκιλ σε συνέντευξη του στο Τζον Τσαιλντς το 2018 :
“Αυτή η εικόνα (διαγνωστική) δείχνει την πλήρη ιστορία της ζωής αυτού του ατόμου. Δείχνει τις φρέσκες πληγές που μπορεί να σχετίζονται με τους τρέχοντες πόνους τους, αλλά δείχνει επίσης όλες τις ουλές που έχουν συσσωρευτεί με τα χρόνια. Έτσι, δείχνοντας τις πληγές και τις ουλές, κανένας ακτινολόγος δεν πρέπει να δίνει απόψεις σχετικά με τα χαρακτηριστικά που σχετίζονται με τον πόνο μέχρι να δει τον ασθενή και να τον αξιολογήσει και να καταλάβει τον πόνο του. Αυτό είναι ένα γενικό ελάττωμα στην ιατρική. Δεν πιστεύω ότι οι ακτινολόγοι πρέπει να γράφουν μια αναφορά χωρίς το πλαίσιο του πόνου που παρουσιάζει το άτομο.”
