Η ιστορία επαναλαμβάνεται, αλλά μόνο επειδή την αφήνουμε.
Όταν οι άνθρωποι ξεχνούν το παρελθόν, γίνονται εύκολα θύματα χειραγώγησης. Όταν κρατούνται στην άγνοια, καθοδηγούνται σαν κοπάδι. Και όταν κυβερνώνται από τον φόβο, παραδίδουν τα πάντα—ακόμα και την ελευθερία τους—για να νιώσουν ασφαλείς.
Η πανδημία του COVID-19 δεν ήταν απλώς μια υγειονομική κρίση. Ήταν ένα κοινωνικό πείραμα στον φόβο, την υπακοή και τον έλεγχο.
Ο Φόβος: Το Αρχαιότερο Εργαλείο Χειραγώγησης
Από τη στιγμή που εμφανίστηκε ο ιός, το μήνυμα ήταν ξεκάθαρο: Πανικοβληθείτε. Υπακούστε. Μην αμφισβητείτε.
Οι κυβερνήσεις και τα μέσα ενημέρωσης πλημμύρισαν τον κόσμο με φόβο, προβάλλοντας στατιστικά θανάτων, τρομακτικές εικόνες και τα χειρότερα δυνατά σενάρια. Όποιος δίσταζε ή αμφισβητούσε, στιγματιζόταν ως απειλή για το “κοινό καλό”.
Μας έλεγαν:
• “Εμπιστευτείτε τους ειδικούς.”
• “Είναι για την ασφάλειά σας.”
• “Είμαστε όλοι μαζί σε αυτό.”
Αλλά ήμασταν; Ενώ οι απλοί άνθρωποι έχαναν τις δουλειές τους, τα σπίτια τους και τις ελευθερίες τους, οι πολιτικοί δειπνούσαν χωρίς μάσκες, οι δισεκατομμυριούχοι διπλασίασαν τα κέρδη τους, και οι φαρμακευτικές εταιρείες σημείωσαν πρωτοφανή κερδοφορία.
Αν πραγματικά επρόκειτο για τη δημόσια υγεία, γιατί αγνοήθηκαν η ψυχική υγεία, η αύξηση των αυτοκτονιών και η οικονομική καταστροφή; Γιατί έκλεισαν τα γυμναστήρια και τα πάρκα, ενώ τα αλκοολούχα ποτά και το πρόχειρο φαγητό παρέμειναν διαθέσιμα;
Γιατί αυτό δεν είχε να κάνει με την υγεία. Είχε να κάνει με την υπακοή.
Ήθελαν να δημιουργήσουν μια κοινωνία υποταγής—όπου το να αμφισβητείς την εξουσία θεωρείται επικίνδυνο, όπου η συμμόρφωση είναι ένδειξη ηθικής ανωτερότητας, και όπου οι άνθρωποι επιβάλλουν οι ίδιοι τους κανόνες στους γύρω τους.
Επιλεκτική λοιπόν η αξία της ανθρώπινης ζωήςΤο εμβόλιο για τον COVID-19 δόθηκε δωρεάν επειδή, όπως μας είπαν, επρόκειτο για τη σωτηρία ζωών.Αν όμως η διάσωση ζωών ήταν πραγματικά ο στόχος, τότε γιατί η ίδια επείγουσα ανάγκη δεν ισχύει για την ινσουλίνη, τη χημειοθεραπεία και άλλες σωτήριες θεραπείες;
• Γιατί οι διαβητικοί δεν παίρνουν την ινσουλίνη δωρεάν;
• Γιατί οι καρκινοπαθείς χρεοκοπούν μόνο και μόνο για να έχουν μια ευκαιρία στη ζωή;
• Γιατί άνθρωποι πεθαίνουν μέσα στη φτώχεια, ανίκανοι να αντέξουν οικονομικά βασική ιατρική περίθαλψη, ενώ οι φαρμακευτικές εταιρείες αποκομίζουν τεράστια κέρδη;
Αν το σύστημα νοιαζόταν πραγματικά για την ανθρώπινη ζωή, κανείς δεν θα πέθαινε επειδή δεν είχε χρήματα για φάρμακα. Αλλά πεθαίνουν. Κάθε μέρα.
Γιατί η ανθρώπινη ζωή έχει αξία μόνο όταν εξυπηρετεί μια ατζέντα.
Το εμβόλιο δεν ήταν ποτέ θέμα συμπόνιας. Ήταν θέμα ελέγχου, συμμόρφωσης και κέρδους. Και μόλις οι άνθρωποι αποδέχτηκαν ότι τα δικαιώματά τους εξαρτώνται από την υπακοή τους, το παιχνίδι είχε πλέον κριθεί.
Το Πείραμα; Κοινωνικό. Θα έγραφαν τα λάβαρα ¨Γκέμπελ ζείς εσύ μας οδηγείς”.
Από τη δεκαετία του 1960, η επιστημονική έρευνα είχε δείξει ότι οι κορωνοϊοί μεταλλάσσονται πολύ γρήγορα για να υπάρξει μακροχρόνια ανοσία μέσω εμβολίων. Κάθε προηγούμενη προσπάθεια για τη δημιουργία προστασίας είχε αποτύχει.
Τότε, γιατί μας είπαν ξαφνικά ότι αυτή τη φορά θα ήταν διαφορετικά;
Γιατί δεν επρόκειτο για τον ιό.Ήταν ένα τεστ υποταγής.Καραντίνες. Υποχρεωτικά μέτρα. Περιορισμοί ταξιδιών. Λογοκρισία. Η καταστολή κάθε αντίθετης άποψης. Μια παγκόσμια άσκηση κοινωνικής μηχανικής.
Ήθελαν να δουν:
• Μέχρι πού θα έφταναν οι άνθρωποι για να υπακούσουν.
• Πόσο θα ανέχονταν.
• Πόσο εύκολα θα στρέφονταν εναντίον όσων αρνούνταν να συμμορφωθούν.
Και το μεγαλύτερο μάθημα που πήραν;
Ο φόβος κάνει τους ανθρώπους να παραδίδονται χωρίς μάχη.Ο μόνος τρόπος αντίστασης είναι να Θυμόμαστε.
Αλλά υπάρχει κάτι που φοβούνται περισσότερο από οτιδήποτε άλλο: Έναν πληθυσμό που δεν ξεχνά.Γιατί όταν οι άνθρωποι θυμούνται, αναγνωρίζουν τα μοτίβα. Βλέπουν μέσα από τις ψευδαισθήσεις. Δεν πέφτουν δύο φορές στα ίδια ψέματα.Γι’ αυτό η ιστορία ξαναγράφεται.Γι’ αυτό όσοι μιλούν φιμώνονται.Γι’ αυτό η ανεξάρτητη σκέψη αποθαρρύνεται.Μια κοινωνία που γνωρίζει την αλήθεια δεν μπορεί να ελεγχθεί.
Η ερώτηση λοιπόν δεν είναι απλώς “Τι έρχεται μετά;”, αλλά μάλλον:
Θα το επιτρέψουμε ξανά;
Γιατί την επόμενη φορά που ο φόβος θα χρησιμοποιηθεί ως όπλο, την επόμενη φορά που θα μας ζητήσουν να υπακούσουμε για το “καλό μας”, την επόμενη φορά που θα μας ζητηθεί να ανταλλάξουμε την ελευθερία μας με ασφάλεια…
Θα είμαστε αρκετά σοφοί για να πούμε όχι;
